موفقیت‌ اوباما به بشار اسد و آیت‌الله خامنه‌ای بستگی دارد

میلر در تحلیل خود تاکید می‌کند خاورمیانه هرگز حیاط خلوت آمریکا نبوده که حالا اوباما آن را از دست داده باشد و به دست اسلام‌گرایان افتاده باشد. به اعتقاد وی مجادله بر سر این که "چه کسی خاورمیانه را از دست داد؟ " واقعاً احمقانه است، چرا که این منطقه هرگز از آنِ اوباما نبوده که بخواهد آن را از دست بدهد. آمریکا ، حتی اگر بخواهد هم، نمی‌تواند جریان رخدادها را در منطقه دیکته کند. مالکیت اعراب – و کشورهای منطقه - بر سیاست‌هایشان بود که به انقلاب‌های عربی اعتبار و مشروعیت بخشید.

اما پیوند ناباورانه مداخله‌گران نومحافظه‌کار و لیبرال این زمینه‌ را القا کرده که رئیس جمهور دیگر درایت، مدیریت و قدرت پاسخگویی لازم به تحولات تاریخی را ندارد. انتخاب "نماینده ویژه" برای نظارت بر استراتژی آمریکا در قبال انقلاب‌های عربی، نیروهای ضربتی برای نظارت لحظه به لحظه پیشرفت‌های منطقه، و بکارگیری استراتژیک محرک‌ها و بازدارنده‌ها برای اعمال تغییرات مثبت و تعیین استانداردها با وجود رفتارهای منفی در کجای سیاست و درایت اوباما قرار دارد؟ یا این که تمامی این تحولات بیش از حد زیاد و سریع و عجولانه و غیرقابل کنترل بودند؟

چنان چه بهار عربی در مسیر درست حرکت می‌کرد، اوباما به خاطر مدیریت هوشمندانه و کم‌هزینه‌اش از خارج از میدان تحسین می‌شد. اما متأسفانه این انقلاب‌ها در مسیر مخالف حرکت کرد- به سمت بی‌ثباتی و خشونت، و امیدها را ناامید کرد. در نتیجه، آن چه مردم شاهدش بودند- به خصوص در خاورمیانه که سرزنش کردن دیگری به خاطر مشکلات کار ساده‌ایست- رئیس‌جمهوری بود که ارتباطش را با جریان از دست داد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، ظاهراً کارهای مهم‌تری برای انجام دادن داشته ، و در بدبینانه‌ترین حالت، رخدادها دیگر برایش اهمیتی نداشته‌اند.

فکر تسلیح مخالفان سوری به امید پیروزی آن‌ها، مضحک است

آرون میلر با حمایت از سیاست محتاطانه اوباما در مورد بحران سوریه ادامه می‌دهد: من همواره از سیاست ریسک‌گریزانه رئیس جمهور در قبال سوریه پشتیبانی کرده‌ام، چون پایانی که آمریکا در پی آن است- یعنی ایجاد سوریه‌ای لیبرال، سکولار و طرفدار غرب- فراتر از توان آمریکا از بیرون است و ارزش ریسک مداخله‌ای خشونت‌آمیزتر که مستلزم حضور آمریکا در داخل سوریه است را ندارد. تصور این که آمریکا می‌تواند با تسلیح و تجهیز برخی از گروه‌های شورشی در دریایی از گروه‌های شورشی رقیب و بازیگران خارجی که برای هریک پیروزی در سوریه نقشی حیاتی دارد، به هر آن چه می‌خواهد دست یابد، مضحک است.

اوباما در پی فرار از چالش جدی با ایران

اوباما رئیس جمهوری است که یا به ایران اجازه دستیابی به سلاح اتمی را می‌دهد، یا نخستین رئیس جمهوری است که این کشور را بمباران می‌کند، و یا فردی خواهد بود که به توافقی موقتی می‌رسد که حکومت ایران را چند سال از بهشت اتمی‌شان دور می‌کند. در ضمن، سناریوی آخر با تنش‌های کنونی با نتانیاهو همراه خواهد بود، که به تازگی اختلافاتشان را با هم حل و فصل کرده‌اند. نخست وزیر اسرائیل در شگفت خواهد بود که چگونه یک توافق تاکتیکی محدود بر غنی‌سازی مشکلات استراتژیک اسرائیل را با سلاح اتمی ایران در آینده حل خواهد کرد. به علاوه هیچ تضمینی وجود ندارد که اسرائیلی‌ها- که از پیامدهای دیپلماتیک تا بدین لحظه ناراضی‌اند- خودسرانه به اقدام نظامی متوسل نخواهند شد. اگر بخت واقعاً با او یار باشد، می‌تواند پیش از آن که ایران به سلاح اتمی دست یابد کار خود را به پایان برساند، و این دردسر را به رئیس جمهوری بعدی محول کند.

ایران و کره شمالی دشوارترین پازل پیش‌روی آمریکا/ایران در دوره اوباما از خط قرمزها عبور کرد

میلر در رد احتمال گزینه نظامی، پیامدهای غیرمنتظره و پر دردسر چنین اقدامی را گوشزد می‌کند که رکود بازارهای جهانی، افزایش ناگهانی قیمت نفت و بالاگرفتن تنش در منطقه از جمله این پیامدهاست و احتمال چنین تصمیمی از سوی اوباما بسیار بعید و محال است.

واقعیت اما این است که ایران- و به دنبالش کره شمالی- دشوارترین پازل در نظام بین‌المللی امروز است. هیچ گونه پایان خوش یا راه‌حل جامعی در دسترس نیست. و بر سر راه این رئیس جمهور، که رسماً وعده داده به ایران اجازه دستیابی به سلاح اتمی را نخواهد داد، موانع بسیاری وجود دارد. به عنوان مثال رئیس جمهور پیشین وارد جنگ با عراق شد، جنگی که اوباما، به خاطر وجود سلاح‌های خیالی کشتار جمعی، به شدت با آن مخالفت کرد، و تنها ثمره مخالفتش قدرت و جسارت یافتن ایرانی بود که توانست در دوران ریاست اوباما از چندین خط قرمز عبور کند.